De Muur bedwongen!

Het is een van de meest aansprekende stukjes weg in Vlaanderen. Een keienstrook van zo’n 300 meter. Hij begint als je rechtsaf slaat en het stijgingspercentage is absurd. Tussen de huizen door kom je in het bos en sla je links af. Langs de kant van de weg staan om de 10 meter ijzeren paaltjes die een lang oranje touw naar boven laat golven. Ik heb dit touw echt nodig om niet al mijn energie in de eerste meters te verbruiken. Dan komt het laatste stukje van de klim. Je denkt dat je er bent, maar niets is minder waar. Rechtsaf en dan nog zo’n 80 meter naar de kapel. Onze Belgische vriend roept dat hier de Ronde van Vlaanderen altijd wordt beslist.
Onderweg naar boven lees je over alle wielerhelden die de Muur beklommen. Zelf kom ik uiteindelijk redelijk uitgeput boven. Toch ietsje meer aan mijn conditie gaan doen. De beloning is een prachtig uitzicht over het Vlaamse landschap. Gelukkig hebben we mooi weer, dus een prachtig uitzicht. We krijgen dan te horen hoe de wielrenners zich van de Muur laten afglijden om vervolgens af te dalen tot aan de finish.
Zelf gaan we de Muur in omgekeerde richting weer af. Eigenlijk is dit verboden. Althans er staat een bordje met verboden naar beneden te fietsen en te lopen. Ik kan me daarbij iets voorstellen als het heeft geregend, maar nu niet. Rustig lopen we naar beneden en gaan we richting het plein waar we een heerlijk lokaal biertje drinken.
Ik heb wat te veel gedaan, maar het was wel heel erg leuk. Overal zie je fietsers vandaag komen om de Muur te veroveren. Zij gaan nog wel omhoog. De profs doen dat niet meer. De Ronde van Vlaanderen heeft een andere route gekozen en laat de Muur links liggen. Jammer dat ook heroïek ten ondergaat aan het grote geld. Ik vroeg me hardop af wanneer de Tour de France op de Dam in Amsterdam zou eindigen.